Το φθινόπωρο είναι μια εποχή που μπορείς να θαυμάσεις τα χρώματα του δάσους τις ξαφνικές εναλλαγές του καιρού και την καλή παρέα των φίλων σου! Δεν χάσαμε ευκαιρία λοιπόν να ξαναβρεθούμε στα Άγραφα ένα χρόνο μετά, και να απολαύσουμε για μια ακόμα φορά, ένα ενδιαφέρον δεκαήμερο με εκδρομές σε νέους προορισμούς και ενδιαφέροντες τόπους.
Ήταν και μια ευκαιρία επίσης να περάσουμε για πρώτη φορά ολόκληρο το κομμάτι της ΕΟ Κορίνθου- Πατρών, μέχρι το Ρίο, αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή της, όπως και ένα κομμάτι της Ιονίας οδού μέχρι την έξοδο για Αγρίνιο, που πρέπει να επισημάνουμε, αυτή η έξοδος προς μια μεγάλη και ζωντανή επαρχιακή πόλη σαν το Αγρίνιο, θα έπρεπε να γινόταν πολύ πιο κοντά στη πόλη. Ασφαλώς και δεν έχει καμιά σχέση, η ασφάλεια κυρίως, αλλά και η άνεση και ο λιγότερος χρόνος ταξιδιού, σε σχέση με αυτό που υπήρχε προηγούμενα και ονομαζόταν εθνική οδός...!
Το πρόγραμμα των επισκέψεων εκδρομών με έδρα την Βαλαώρα ήταν επιμέλεια του Θωμά που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τις πεζοπορικές και ορειβατικές του γνώσεις και εμπειρίες, ειδικά όταν πρόκειται για τον τόπο του. Κάποιες εικόνες από αυτές θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω εδώ.
Η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη "Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά" στο Μεσοράχι πάνω από την Λίμνη Κρεμαστών, μας γέμισε όμως θλίψη το θέαμα με την στάθμη της να έχει κατέβει πάνω από 30 μέτρα με έντονα σημάδια "ερημοποίησης". Η ανομβρία τη φετινή χρονιά και η υπεράντληση των νερών από το υδροηλεκτρικό φράγμα της ΔΕΗ (προτεραιότητα η παραγωγή ενέργειας...), λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με την ομορφιά του τοπίου.
Την πρώτη του Νοέμβρη, των Αγίων Αναργύρων, είχαμε την ευκαιρία να πάμε στο τελευταίο πανηγύρι που γίνεται στη περιοχή, στα Λεπιανά, ένα μικρό ορεινό χωριό βορειοδυτικά της Γρανίτσας, εκεί συναντήσαμε και τους φίλους μας από το Λημέρι. Είχαμε στο μυαλό μας να πάρουμε κάστανα και μέλι, όμως φαίνεται πως η ανομβρία είχε συνέπειες και σε αυτά τα προϊόντα με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν.
Η ανάγκη για μια τραπεζική συναλλαγή μας καθόρισε το πρόγραμμα που είχε προορισμό το Ραπτόπουλο στο οποίο βρίσκεις κατάστημα της εθνικής με ΑΤΜ, το μοναδικό μάλλον εκτός Καρπενησίου. Πριν φτάσουμε εκεί περάσαμε από το γεφύρι της Τεμπλας κάνοντας μια στάση για φωτογράφιση και στη συνέχεια στο χωριό Αγ. Βλάση, στο οποίο ήπιαμε καφέ (κερασμένο από ντόπιους κατοίκους) και φυσικά κουβεντούλα. Στο πολύ όμορφο πευκοδάσος του Ραπτόπουλου η βόλτα ήταν απολαυστική βλέποντας τα καθαρά φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων με τις υπέροχες αποχρώσεις. Μια επίσκεψη σε φιλικό αγρόκτημα μας έδωσε νέες εμπειρίες ενώ τα φιλέματα των ντόπιων συγκινητικά. Έχει πάει ήδη τρεις η ώρα όταν παίρνουμε την απόφαση να ανέβουμε στα Γούπατα και αποδεικνύεται μια καλή επιλογή αν όχι ιδανική, γιατί ήδη ήταν προχωρημένη η ώρα και δεν είχαμε αρκετό χρόνο να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε το τοπίο και την θέα. Δεν βοήθησε σε αυτό και ο συννεφιασμένος ορίζοντας, παρόλα αυτά όμως, τα μάτια μας χόρτασαν ελευθερία χώρου δεκάδων χιλιομέτρων! Μας προξένησε εντύπωση που δεν συναντήσαμε κανένα κοπάδι στα βοσκοτόπια, μόνο μια αγέλη από άλογα να βόσκουν, αργότερα μάθαμε πως πρόσφατα έγινε επίθεση από λύκο σε κάποιο από αυτά, με μεγάλες απώλειες για τον βοσκό, και έτσι τα κατέβασαν όλα πιο χαμηλά.
Η επίσκεψη-τάμα ( διαβάστε περισσότερα εδώ) στο πάντα ανοιχτό καλυβάκι του συχωρεμένου πλέον ορεσίβιου βοσκού ήταν συγκινητική. Το άφημα ενός μπουκαλιού με τσίπουρο για να πίνουν οι επισκέπτες στη μνήμη του οικοδεσπότη και ένα σημείωμα γι' αυτό, ήταν ένδειξη τιμής και σεβασμού στη μνήμη του.
Το κατέβασμα με το αυτοκίνητο από την κορυφή φάνταζε πιο τρομακτικό και επικίνδυνο καθώς σουρούπωνε, όμως μόλις σκοτείνιασε φτάσαμε στο Λιθοχώρι."Ασφαλείς" πλέον σε ασφάλτινο δρόμο, κατεβήκαμε για καφέ. Κεράσματα και εδώ, και κουβεντούλα δίπλα στο τζάκι.
Μια υπέροχη κυκλική διαδρομή γύρω από την Λίμνη των Κρεμαστών μας προέκυψε και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Με αφετηρία πάντα την Βαλαώρα κατηφορίσαμε προς τη γέφυρα Τατάρνας και περνώντας πλέον στην Αιτωλοακαρνανία ανεβήκαμε προς το Τρίκλινο με κατεύθυνση το Νέο Χαλκιόπουλο. Ένα μεγάλο χωριό με τεράστια πλατεία και ομοιόμορφα μικρά σπιτάκια ήταν η γενική εικόνα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Φύγαμε από εκεί με βορειοδυτική κατεύθυνση προς το μοναστήρι Ρέθα. Λέγεται ότι κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας εκεί ήταν άσυλο ατόμων με ψυχικές παθήσεις, ενώ και σήμερα διατηρούνται οι κρίκοι για την καθήλωση των ψυχασθενών.
Η διαδρομή σε ένα καταπράσινο γενικά τοπίο με πανύψηλες βελανιδιές και πινελιές των φθινοπωρινών χρωμάτων από τα φυλλοβόλα δέντρα μας ενθουσίασε. Φθάνοντας στη Μονή τη βρήκαμε ανοιχτή μεν χωρίς άνθρωπο δε. Ένα μικρό χαριτωμένο σκυλάκι μας υποδέχτηκε και μας συνόδευε στη περιήγηση μας μέσα στον χώρο. Μια δυνατή χαλαζόπτωση μας ανάγκασε να διακόψουμε την επίσκεψη μας και να φύγουμε με κατεύθυνση τον Εμπεσό. Μεσημέρι πια κάτσαμε και φάγαμε στο πρώτο ανοιχτό μαγαζί που βρήκαμε, απολαμβάνοντας ένα πιάτο αρακά με πατάτες. Με κατεύθυνση το Περδικάκι διασχίσαμε από ψηλά τις δαντελωτές ακτές του Αχελώου και της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών ενώ έριχνε δυνατή βροχή! Από τη γέφυρα της Τέμπλας περάσαμε στην Ευρυτανία με κατεύθυνση την Βαλαώρα.
περισσότερες φωτογραφίες εδώ.
Η επίσκεψη-τάμα ( διαβάστε περισσότερα εδώ) στο πάντα ανοιχτό καλυβάκι του συχωρεμένου πλέον ορεσίβιου βοσκού ήταν συγκινητική. Το άφημα ενός μπουκαλιού με τσίπουρο για να πίνουν οι επισκέπτες στη μνήμη του οικοδεσπότη και ένα σημείωμα γι' αυτό, ήταν ένδειξη τιμής και σεβασμού στη μνήμη του.
Το κατέβασμα με το αυτοκίνητο από την κορυφή φάνταζε πιο τρομακτικό και επικίνδυνο καθώς σουρούπωνε, όμως μόλις σκοτείνιασε φτάσαμε στο Λιθοχώρι."Ασφαλείς" πλέον σε ασφάλτινο δρόμο, κατεβήκαμε για καφέ. Κεράσματα και εδώ, και κουβεντούλα δίπλα στο τζάκι.
Μια υπέροχη κυκλική διαδρομή γύρω από την Λίμνη των Κρεμαστών μας προέκυψε και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Με αφετηρία πάντα την Βαλαώρα κατηφορίσαμε προς τη γέφυρα Τατάρνας και περνώντας πλέον στην Αιτωλοακαρνανία ανεβήκαμε προς το Τρίκλινο με κατεύθυνση το Νέο Χαλκιόπουλο. Ένα μεγάλο χωριό με τεράστια πλατεία και ομοιόμορφα μικρά σπιτάκια ήταν η γενική εικόνα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Φύγαμε από εκεί με βορειοδυτική κατεύθυνση προς το μοναστήρι Ρέθα. Λέγεται ότι κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας εκεί ήταν άσυλο ατόμων με ψυχικές παθήσεις, ενώ και σήμερα διατηρούνται οι κρίκοι για την καθήλωση των ψυχασθενών.
Η διαδρομή σε ένα καταπράσινο γενικά τοπίο με πανύψηλες βελανιδιές και πινελιές των φθινοπωρινών χρωμάτων από τα φυλλοβόλα δέντρα μας ενθουσίασε. Φθάνοντας στη Μονή τη βρήκαμε ανοιχτή μεν χωρίς άνθρωπο δε. Ένα μικρό χαριτωμένο σκυλάκι μας υποδέχτηκε και μας συνόδευε στη περιήγηση μας μέσα στον χώρο. Μια δυνατή χαλαζόπτωση μας ανάγκασε να διακόψουμε την επίσκεψη μας και να φύγουμε με κατεύθυνση τον Εμπεσό. Μεσημέρι πια κάτσαμε και φάγαμε στο πρώτο ανοιχτό μαγαζί που βρήκαμε, απολαμβάνοντας ένα πιάτο αρακά με πατάτες. Με κατεύθυνση το Περδικάκι διασχίσαμε από ψηλά τις δαντελωτές ακτές του Αχελώου και της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών ενώ έριχνε δυνατή βροχή! Από τη γέφυρα της Τέμπλας περάσαμε στην Ευρυτανία με κατεύθυνση την Βαλαώρα.
περισσότερες φωτογραφίες εδώ.